Karta katalogowa książki
Rola zakonu bazylianów, który od końca XVII wieku i w wieku XVIII de facto kształtował kulturę na ziemiach wschodnich dawnej Rzeczypospolitej (i to nie tylko Rusinów, choć właśnie z nimi stereotypowo łączeni są bazylianie, ale również Polaków), nie została dostatecznie opisana. Choć dzieje zakonu, często w korelacji z jego misją religijną, kulturalną i oświatową wzbudzały zainteresowanie badaczy, to obraz działalności pozamisyjnej zakonu jest do tej pory niepełny, jeśli wręcz nie fragmentaryczny. Niedostatecznie zbadana jest zwłaszcza praca zakonu przyczyniająca się do rozwoju kultury polskiej.
Działalność typograficzna zakonu bazylianów, która obejmowała nie tylko druki religijne, ale w dużej mierze teksty o charakterze świeckim, przyczyniła się do rozwoju kulturalnego na ziemiach polskich. Wydawana przez zakonników literatura – zwłaszcza literatura piękna i publicystyka (propagowanie wielkich powieści oświeceniowych, autorstwa m.in. J. Swifta i H. Fieldinga, włączenie się w pierwszą polską dyskusję literacką) wywarły znaczący wpływ nie tylko na kierunek rozwoju polskiej literatury, ale również kształtowanie się postawy obywatelskiej, co miało szczególne znaczenie w późniejszej, porozbiorowej, sytuacji Rzeczypospolitej.