Karta katalogowa książki

Przedmiot książki stanowi analiza semantyczno-składniowych właściwości grupy polskich czasowników, takich jak twierdzić, że_, stwierdzić, że_, utrzymywać, że_, zapewniać, że_, deklarować, że_, oświadczać, że_ i głosić, że_. Są to czasowniki mówienia, w których znaczeniu zawarta jest informacja o stanie epistemicznym nadawcy.

Ludzie, podobnie jak inne istoty żywe, w odniesieniu do których użylibyśmy zaimka ktoś, dysponują różnego typu wiedzą. Lecz tym, co nas spośród innych “ktosiów” wyróżnia, jest nasza zdolność do postrzegania siebie, innych istot i rzeczy, stanów rzeczy czy nawet pojęć abstrakcyjnych jako obiektów epistemicznych.

Zapewne większość Czytelników spodziewałaby się raczej stwierdzenia, że tym, co odróżnia homo sapiens od innych gatunków żyjących, jest jego zdolność mówienia. I byłaby to prawda, lecz jedynie częściowa. Mowa taka, jaką dysponuje człowiek, niemożliwa byłaby bez wspomnianej powyżej, szczególnej wiedzy i działania.

Koncepcja tych dwóch ludzkich właściwości (wiedzy i mówienia), pojmowanych tak, jak rozumie je A. Bogusławski, znajduje odzwierciedlenie w znaczeniu jednostek języka, które stanowią przedmiot tej książki.