Karta katalogowa książki

Zuzanna Topolińska

wybitny językoznawca, polonistka, macedonistka, slawistka. Urodzona w 1931 roku, w 1952 roku ukończyła filologię polską na Uniwersytecie Łódzkim Stopień naukowy doktora uzyskała w 1959 roku na Wydziale Filologicznym UW na podstawie rozprawy Z historii akcentu polskiego od wieku XVI do dziś (wyd. 1961). Promotorem rozprawy był profesor Zdzisław Stieber. Stopień doktora habilitowanego uzyskała w 1964 roku na podstawie pracy Stosunki iloczasowe polsko-pomorskie, a tytuł naukowy profesora – w roku 1980.
Przez blisko 40 lat związana z Polską Akademią Nauk (1954-1992). Współpracowała m.in. z  dwiema zorganizowanymi przez siebie pracowniami:  Pracownią Składni Macedońskiej (1964-1969) i (jako kierownik) Pracownią Budowy Gramatycznej (1969–1974). W latach 1974-1983 kierowała Zakładem Współczesnego Języka Polskiego Instytutu Języka Polskiego PAN.
W latach 1983-1992 kierowała zorganizowanymi przez siebie studiami polonistycznymi na Uniwersytecie Cyryla i Metodego w Skopju, z którym  związała się po przejściu na emeryturę w 1992 roku. Od 2000 roku kierowała Centrum Badawczym Lingwistyki Arealnej przy Macedońskiej Akademii Nauk i Sztuk.
Profesor Zuzanna Topolińska jest autorką ponad pół tysiąca publikacji. Do najważniejszych należą: Gramatyka współczesnego języka polskiego (1984) (tzw. żółta gramatyka), wielotomowa seria Polski vs. Macedoński. Konfrontacja Gramatyczna (od 1984) czy W sprawie przypadku. Gawęda językoznawcza (2010). Pracowała też przy tworzeniu Atlasu językowego kaszubszczyzny i dialektów sąsiednich, Ogólnosłowiańskiego atlasu dialektologicznego i Ogólnosłowiańskiego atlasu językowego.
Uczennica profesorów Zdzisława Stiebera i Jerzego Kuryłowicza, dochowała się uczniów kontynuujących językoznawcze badania strukturalistyczne. Była opiekunem licznych prac dyplomowych i promotorem kilku doktoratów. Pokolenia macedońskich studentów dzięki niej miały szansę poznać polską kulturę i język. Wg słów profesora Macieja Grochowskiego, recenzenta w przewodzie odnowienia doktoratu Profesor Zuzanny Topolińskiej, jest ona slawistką z krwi i kości, jej inklinacje do nieustannego poszukiwania różnic i analogii między językami i dialektami słowiańskimi na tle indoeuropejskim stanowią immanentną cechę jej osobowości twórczej.